cud

Etymologijŏ

Ôd prasłowiańskigo *čudo.

Wymŏwa

AS: [cut]

Rzeczownik

cud rodzaj mynski rzeczowy

1. (religijŏ) niyôbyczajne zdarzynie dziynki nadprzirodzōnym siyłōm
   • 1946, Gawędy Stacha Kropiciela, Gość Niedzielny

   Niech se ino kożdy dobrze przypomni swoje utropienia i starości, co je zaniósł do Piekarskiej abo Częstochowskiej Panienki i niech powie szczyrze, z rękom na sercu, czy mu Nojśw. Panienka nigdy jeszcze nie pomogła! Ale i to jest prowda, że nie zawsze sie cud zdarzy przy takiej pielgrzymce, czasem nie odejmuje od nos Pon Bóg zaroz na poczekaniu, [...]

2. rzecz niyôbyczajnŏ, niyspodzianŏ, mało prŏwdopodobnŏ
   • 2008, Alojzy Lysko, Duchy Wojny: W koszarach pod szczytami Alp

   Momy tu przekrasno wiosna. W tych alpejskich górach dokonuje sie prowdziwy cud. Wszystko kwitnie.

   • 1901, Lucjan Malinowski, Powieści ludu polskiego na Śląsku, cz. 2

   Krōlowi wielki dziwa były że mały pastuszek wielke cuda krōlowi uczynił.

ôdmiana:

ôdmiana: cud
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	cud	cuda
dopołniŏcz	cudu	cudōw
cylownik	cudowi	cudōm
biernik	cud	cudy
nŏrzyndnik	cudym	cudami pz.: cudōma
miyjscownik	cudzie	cudach
wołŏcz	cudzie	cudy

uproszczōny zŏpis
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	cud	cuda
dopołniŏcz	cudu	cudōw
cylownik	cudowi	cudōm
biernik	cud	cudy
nŏrzyndnik	cudym	cudami pz.: cudōma
miyjscownik	cudzie	cudach
wołŏcz	cudzie	cudy

Inksze jynzyki

• angelski: miracle, wonder
• czeski: zázrak
• francuski: miracle
• hiszpański: maravilla, milagro, prodigio
• niymiecki: Wunder
• polski: cud
• ruski: чудо