kamiyń

Etymologijŏ

Ze prasłowiańskigo *kamy, ze prabałtosłowiańskigo *akmō, ze praindoeuropejskigo *h₂éḱmō.

Wymŏwa

AS: [kãmʹi ̯ỹń]

Rzeczownik

kamiyń rodzaj mynski rzeczowy

1. (mineralogijŏ) skalnŏ bryła, nojczyńścij ciynżkŏ i twardŏ
   • 1976, Brunon Strzałka, Bojki i Godki Śląskie

   Wyloz – patrzi – a tu lodu ani śladu. Nie dowiyrzoł se jeszcze i wziōn kamiyń i wciepnōł do stawu.

ôdmiana:

ôdmiana: kamiyń
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	kamiyń	kamiynie
dopołniŏcz	kamiynia	kamiyni
cylownik	kamiyniowi	kamiyniōm
biernik	kamiyń	kamiynie
nŏrzyndnik	kamiyniym	kamiyniami pz.: kamiyniōma
miyjscownik	kamiyniu	kamiyniach
wołŏcz	kamiyniu	kamiynie

uproszczōny zŏpis
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	kamiyń	kamiynie
dopołniŏcz	kamiynia	kamiyni
cylownik	kamiyniowi	kamiyniōm
biernik	kamiyń	kamiynie
nŏrzyndnik	kamiyniym	kamiyniami pz.: kamiyniōma
miyjscownik	kamiyniu	kamiyniach
wołŏcz	kamiyniu	kamiynie

synōnimy:

1. poł. kizlok

Frazeologijŏ

• być guchym choćby kamiyń
• coś je twarde jak kamiyń
• kamiyń spŏd kōmuś z serca
• milczeć jak kamiyń
• pływać jak kamiyń
• przepaś jak kamiyń we wodzie
• twardy jak kamiyń
• twardy, jakby mioł kamiyń niy serce
• usnōńć jak kamiyń

Inksze jynzyki

• angelski: stone
• czeski: kámen
• francuski: pierre
• hiszpański: piedra
• niymiecki: Stein
• polski: kamień
• ruski: камень