tyn

Etymologijŏ

Ze prasłowiańskigo *tъ, ze praindoeuropejskigo *só

Wymŏwa

AS: [tỹn]

Zamiano

tyn zamianek

1. Używane do skazowaniŏ na ôbiekty rodzaju mynskigo, co sōm blisko ôsoby, co gŏdŏ.
   • 2014, Mirosław Syniawa, Dante i inksi

   Dziwowoł bydzie sie im możno jyno tyn, co ciyngym słyszoł, że po ślōnsku to idzie w nojlepszym razie gŏdać wice i bŏznować

   • 1929, Gawędy Stacha Kropiciela, Gość Niedzielny

   I tyn nasz kochany Arcypasterz żyje z nami, jest chnet wszystkim łosobiście znany.

odmiana:

ôdmiana: tyn
przipadek	liczba pojedynczŏ				liczba mnogŏ
	môs/mzw	mrz	ż	n	môs	nmôs
mianownik	tyn		ta	to/te	ci	te
dopołniŏcz	tego		tyj	tego	tych
cylownik	tymu		tyj	tymu	tym
biernik	tego	tyn	tã	to/te	tych	te
nŏrzyndnik	tym		tōm	tym	tymi
miyjscownik	tym		tyj	tym	tych
wołŏcz	tyn		ta	to/te	ci	te

kolokacyje:

1. tyn sōm, tyn istny

antōnimy:

1. tamtyn

Frazeologijŏ

• bez tyn czas
• tyn czas
• tyn mŏ rzeczy
• w tyn czas
• za tyn czas

Inksze jynzyki

• angelski: this
• czeski: ten
• francuski: ce, celui-ci, cet
• hiszpański: este, éste
• italijański: questo
• niymiecki: der, dieser
• polski: ten
• ruski: этот
• słowacki: ten
• ukrajiński: цей