dyć

Etymologijŏ

Etymologijŏ do dodaniŏ.

Wymŏwa

AS /dyć/

Partykuła

dyć partykuła

1. Używanŏ do zaznaczyniŏ, iże prŏwdziwość wypowiadanych słōw je ôczywistŏ do ôsoby, co gŏdŏ.
   • 2014, Mirosław Syniawa, Dante i inksi

   Niy chcã pedzieć, że to je niypotrzebne, dyć wiela razy mogymy suchać beraniŏ starzikōw ô tym, jak to sie kejś fajnie kuało felgi miyndzy klopsztangōm i hasiŏkym?

   • 2008, Alojzy Lysko, Duchy Wojny: W koszarach pod szczytami Alp

   Dyć tyn synek jeszcze nic w życiu niy użył, nikaj niy był, nic niy widzioł.

synōnimy:

1. przecã, szak (cieszyńske)

Inksze jynzyki

• angelski: after all, but, yet
• czeski: přece, však
• francuski: pourtant, toutefois
• hiszpański:
• italijański: comunque, nondimeno, però
• niymiecki: doch, ja
• polski: przecież
• ruski: ведь
• słowacki: veď, předsa
• ukrajiński: адже