cud

Wykŏz treści

Ôd prasłowiańskigo *čudo.

AS: [cut]

cud rodzaj mynski rzeczowy

(religijŏ) niyôbyczajne zdarzynie dziynki nadprzirodzōnym siyłōm
- 1946, Gawędy Stacha Kropiciela, Gość Niedzielny
Niech se ino kożdy dobrze przypomni swoje utropienia i starości, co je zaniósł do Piekarskiej abo Częstochowskiej Panienki i niech powie szczyrze, z rękom na sercu, czy mu Nojśw. Panienka nigdy jeszcze nie pomogła! Ale i to jest prowda, że nie zawsze sie cud zdarzy przy takiej pielgrzymce, czasem nie odejmuje od nos Pon Bóg zaroz na poczekaniu, [...]
rzecz niyôbyczajnŏ, niyspodzianŏ, mało prŏwdopodobnŏ
- 2008, Alojzy Lysko, Duchy Wojny: W koszarach pod szczytami Alp
Momy tu przekrasno wiosna. W tych alpejskich górach dokonuje sie prowdziwy cud. Wszystko kwitnie.
- 1901, Lucjan Malinowski, Powieści ludu polskiego na Śląsku, cz. 2
Krōlowi wielki dziwa były że mały pastuszek wielke cuda krōlowi uczynił.

ôdmiana: