szłapa
Wykŏz treści
Etymologijŏ
Etymologijŏ do dodaniŏ.
Wymŏwa
AS: [šu̯apa]
Rzeczownik
szłapa rodzaj żyński
- noga ôd zwiyrzyńcia, co niy mŏ kopyt; rzŏdko tyż ôd takigo, co mŏ kopyta
- 1901, Lucjan Malinowski, Powieści ludu polskiego na Śląsku, cz. 2
- Jedna baba starŏ chodziła do lasa na jagody przyszeł do ni niedźwiydź i jak uciekoł z ulym miodu i naterfił gwōźdź ktōry mu wlŏz do szłapy jego nie mōg se poradzić wyjōńć go.
- Jak bōł prosto nich, tyn jedyn wyszczelōł, ale go poszczelōł i myśliwiec uciekoł po sztyrech szłapach.
- (potoczne, wic) noga u czowieka
- 2018, Wachtyrz
- Ôd nejprostszych ku nejtrudniejszym, bez przikłod: pōmpka na jednyj rynce, przisiad na jednyj szłapie, stoci na rykach abo na gowie.
ôdmiana:
| ôdmiana: szłapa | ||
|---|---|---|
| przipadek | liczba pojedynczŏ | liczba mnogŏ |
| mianownik | szłapa | szłapy |
| dopołniŏcz | szłapy | szłap |
| cylownik | szłapie | szłapōm |
| biernik | szłapã | szłapy |
| nŏrzyndnik | szłapōm | szłapami pz.: szłapōma |
| miyjscownik | szłapie | szłapach |
| wołŏcz | szłapo | szłapy |
| uproszczōny zŏpis | ||
|---|---|---|
| przipadek | liczba pojedynczŏ | liczba mnogŏ |
| mianownik | szłapa | szłapy |
| dopołniŏcz | szłapy | szłap |
| cylownik | szłapie | szłapōm |
| biernik | szłapa | szłapy |
| nŏrzyndnik | szłapōm | szłapami pz.: szłapōma |
| miyjscownik | szłapie | szłapach |
| wołŏcz | szłapo | szłapy |
synōnimy:
- noga
- noga, posp. giyra, posp. giczoł, posp. giczała, posp. giczala, pej. krapyka, pot. klepeta, pot. klepeto, pot. klōnkor
Inksze jynzyki
- angelski: paw
- czeski: tlapa
- francuski: patte
- hiszpański: garra, manaza, pata
- niymiecki: Pfote
- polski: łapa
- ruski: лапа
