izba

Etymologijŏ

Ze prasłowiańskigo *jьstъba. We prasłowiańskim abo ze starowysokoniymieckigo stuba, abo ze łacińskigo *extupa, ôd starogreckigo τύφω.

Wymŏwa

AS: [izba]

Rzeczownik

izba rodzaj żyński

1. (budownictwo) wydzielōnŏ tajla pōmiyszkaniŏ
   • 1911, Paweł Marek, Ô czowieku, co bōł diŏbłōm przedany

   Zaczōn zaglōndać do kōntōw i wszystko w izbie przeciepowoł.

   • 1931, Jerzy Probosz, Biydnŏ Wilija

   Dzieci wylynkane za chwilym zrobiły krzik i mać wpadli do izby.

ôdmiana:

pokŏżôdmiana: izba
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	izba	izby
dopołniŏcz	izby	izb
cylownik	izbie	izbōm
biernik	izbã	izby
nŏrzyndnik	izbōm	izbami pz.: izbōma
miyjscownik	izbie	izbach
wołŏcz	izbo	izby

pokŏżuproszczōny zŏpis
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	izba	izby
dopołniŏcz	izby	izb
cylownik	izbie	izbōm
biernik	izba	izby
nŏrzyndnik	izbōm	izbami pz.: izbōma
miyjscownik	izbie	izbach
wołŏcz	izbo	izby

Inksze jynzyki

• angelski: room
• czeski: pokoj
• francuski: chambre
• hiszpański: habitación
• italijański: camera, stanza
• niymiecki: Zimmer
• polski: pokój
• ruski: комната
• słowacki: izba
• ukrajiński: кімната