kōń

Ze SileSłownik
Idź do: nawigacyjŏ, szukej

Etymologijŏ

Ze prasłowiańskigo *koňь, ze praindoeuropejskigo *ḱem-.

Wymŏwa

AS: [kõń]

Rzeczownik

kōń rodzaj mynski niyôsobowy

  1. (zoologijŏ) zwiyrzã ze zorty Equus caballus L., używane do pōmocy przi robocie abo do jeżdzyniŏ na rzbiecie
    • 1976, Brunon Strzałka, Bojki i Godki Śląskie
    Posoł z niymi taki jedyn starszy od nich pachołek, kiery już był żyniaty i mioł też jednego swojego kōnia, co go też posoł.
    • 1964, Feliks Pluta, Dialekt głogówecki
    I ci nōm zaprzōngli kōnia do bryczki i nōm kładli wszystko toty, co my zapakowały.

ôdmiana:

ôdmiana: kōń
przipadek liczba pojedynczŏ liczba mnogŏ
mianownik kōń kōnie
dopołniŏcz kōnia kōni
cylownik kōniowi kōniōm
biernik kōnia kōnie
nŏrzyndnik kōniym kōniami
pz.: kōniōma
miyjscownik kōniu kōniach
wołŏcz kōniu kōnie
uproszczōny zŏpis
przipadek liczba pojedynczŏ liczba mnogŏ
mianownik kōń kōnie
dopołniŏcz kōnia kōni
cylownik kōniowi kōniōm
biernik kōnia kōnie
nŏrzyndnik kōniym kōniami
pz.: kōniōma
miyjscownik kōniu kōniach
wołŏcz kōniu kōnie

Frazeologijŏ

Inksze jynzyki

  • angelski: horse
  • czeski: kůň
  • francuski: cheval
  • hiszpański: caballo
  • niymiecki: Pferd
  • polski: koń
  • ruski: конь