koza

Etymologijŏ

Ze prasłowiańskigo *koza.

Wymŏwa

AS: [koza]

Rzeczownik

koza rodzaj żyński

• rzeczownik, zorta żyński

1. (biologijŏ) zwiyrzã z familije kryntorogich
   • 1934, Feliks Steuer, Dialekt sulkowski

   Koza. Hanys dzierżi se kozy. To mŏ choć mlyko do kafeju. Jedna koza hned se ôkozi; to bydzie mieć koziyntka.

2. (potocznie) zasuszōny upływ z nosa
   • 1922, Kocynder

   Jeden kopie w uchu, drugi sie dropie pod parzóm, a zaś inkszy wydubuje kozy z nosa i tko paskudny palcyskami do gęby.

ôdmiana:

ôdmiana: koza
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	koza	kozy
dopołniŏcz	kozy	kōz
cylownik	kozie	kozōm
biernik	kozã	kozy
nŏrzyndnik	kozōm	kozami pz.: kozōma
miyjscownik	kozie	kozach
wołŏcz	kozo	kozy

uproszczōny zŏpis
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	koza	kozy
dopołniŏcz	kozy	kōz
cylownik	kozie	kozōm
biernik	koza	kozy
nŏrzyndnik	kozōm	kozami pz.: kozōma
miyjscownik	kozie	kozach
wołŏcz	kozo	kozy

synōnimy:

1. ciga

Frazeologijŏ

• być ôżartym jak koza
• kogoś koza w galopie straciła
• gupi jak koza
• mieć rzeczy jak koza bobkōw
• rozumieć czymuś jak koza calinie
• skŏkać jak małŏ koza
• uparty jak koza
• zŏwistny jak koza
• zŏwziynty jak koza
• znać sie jak koza na pietruszce
• zwinny jak modŏ koza

Inksze jynzyki

• angelski: goat
• czeski: koza
• francuski: chèvre
• hiszpański: cabra
• niymiecki: Ziege
• polski: koza
• ruski: коза