larmo

Etymologijŏ

Ôd niymieckigo Lärm, ôd italiańskigo allarme („do brōni”).

Wymŏwa

AS: [larmo]

Rzeczownik

larmo rodzaj nijaki

1. głośny źwiynk, co szteruje
   • 1984, Augustyn Halotta, Śląskie bery, bojki i opowiastki z dawnych lat

   Pierońskie larmo było wtedy w całych Katowicach.

   • 1955, Piotr Gołąb, Gwara Schodni i okolicy

   Zrobiōł larmo tyn pies i ci złodzieje uciekli.

   • 1901, Lucjan Malinowski, Powieści ludu polskiego na Śląsku, cz. 2

   A jak prziszła dwunŏstŏ godzina, to prziszli do dōm z wielkim larmym, bo niy trefiyli w lesie nic.

ôdmiana:

ôdmiana: larmo
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	larmo	larma
dopołniŏcz	larma	larm
cylownik	larmu	larmōm
biernik	larmo	larma
nŏrzyndnik	larmym	larmami pz.: larmōma
miyjscownik	larmie	larmach
wołŏcz	larmo	larma

uproszczōny zŏpis
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	larmo	larma
dopołniŏcz	larma	larm
cylownik	larmu	larmōm
biernik	larmo	larma
nŏrzyndnik	larmym	larmami pz.: larmōma
miyjscownik	larmie	larmach
wołŏcz	larmo	larma

synōnimy:

1. poł. butel, gruch, ciesz. horuch, ciesz. horuk, ciesz. krawal, rōmot

antōnimy:

1. cisza

Inksze jynzyki

• angelski: noise
• czeski: hluk
• francuski: bruit
• hiszpański: ruido
• italijański: rumore
• niymiecki: Lärm
• polski: hałas
• ruski: шум
• słowacki: hluk
• ukrajiński: галас