mōnka

Etymologijŏ

Ze prasłowiańskigo *mǭka.

Wymŏwa

AS: [mõŋka]

Rzeczownik

mȯ̃nka rodzaj żyński

1. (kuchnia) zmielōne na drobny pulwer ziŏrna zbożŏ
   • 1976, Brunon Strzałka, Bojki i Godki Śląskie

   Młynorz na wiyrchu sypoł obile do trychtra, a na dole leciała już do miechōw mōnka i otramby.

   • 1935, Feliks Steuer, Ostatńi gwojźdźaurz

   [...] na jednej strōnie sōm plewy i zorni, a drugej truglicy i skrziniy a w postrzedku miechy s mōnkōm.

   • 1964, Feliks Pluta, Dialekt głogówecki

   Nŏprzōd to sie zarobi żur a woda, a mōnka. A to sie musi toty poruszać, ja.

ôdmiana:

ôdmiana: mōnka
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	mōnka	mōnki
dopołniŏcz	mōnki	mōnk
cylownik	mōnce	mōnkōm
biernik	mōnkã	mōnki
nŏrzyndnik	mōnkōm	mōnkami pz.: mōnkōma
miyjscownik	mōnce	mōnkach
wołŏcz	mōnko	mōnki

uproszczōny zŏpis
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	mōnka	mōnki
dopołniŏcz	mōnki	mōnk
cylownik	mōnce	mōnkōm
biernik	mōnka	mōnki
nŏrzyndnik	mōnkōm	mōnkami pz.: mōnkōma
miyjscownik	mōnce	mōnkach
wołŏcz	mōnko	mōnki

synōnimy:

1. mōłka

Frazeologijŏ

• gupi jak sztwŏrtŏ mōnka
• niy bydzie z tyj rży mōnka

Inksze jynzyki

• angelski: flour
• czeski: mouka
• francuski: farine
• hiszpański: harina
• niymiecki: Mehl
• polski: mąka
• ruski: мука́