mōnka

Ze SileSłownik
Idź do: nawigacyjŏ, szukej

Etymologijŏ

Ze prasłowiańskigo *mǭka.

Wymŏwa

AS: [mõŋka]

Rzeczownik

mȯ̃nka rodzaj żyński

  1. (kuchnia) zmielōne na drobny pulwer ziŏrna zbożŏ
    • 1976, Brunon Strzałka, Bojki i Godki Śląskie
    Młynorz na wiyrchu sypoł obile do trychtra, a na dole leciała już do miechōw mōnka i otramby.
    • 1935, Feliks Steuer, Ostatńi gwojźdźaurz
    [...] na jednej strōnie sōm plewy i zorni, a drugej truglicy i skrziniy a w postrzedku miechy s mōnkōm.
    • 1964, Feliks Pluta, Dialekt głogówecki
    Nŏprzōd to sie zarobi żur a woda, a mōnka. A to sie musi toty poruszać, ja.

ôdmiana:

ôdmiana: mōnka
przipadek liczba pojedynczŏ liczba mnogŏ
mianownik mōnka mōnki
dopołniŏcz mōnki mōnk
cylownik mōnce mōnkōm
biernik mōnkã mōnki
nŏrzyndnik mōnkōm mōnkami
pz.: mōnkōma
miyjscownik mōnce mōnkach
wołŏcz mōnko mōnki
uproszczōny zŏpis
przipadek liczba pojedynczŏ liczba mnogŏ
mianownik mōnka mōnki
dopołniŏcz mōnki mōnk
cylownik mōnce mōnkōm
biernik mōnka mōnki
nŏrzyndnik mōnkōm mōnkami
pz.: mōnkōma
miyjscownik mōnce mōnkach
wołŏcz mōnko mōnki

synōnimy:

  1. mōłka

Frazeologijŏ

Inksze jynzyki

  • angelski: flour
  • czeski: mouka
  • francuski: farine
  • hiszpański: harina
  • niymiecki: Mehl
  • polski: mąka
  • ruski: мука́