miech

Etymologijŏ

Ôd prasłowiańskigo *měxъ, ôd prabałtosłowiańskigo *maišás, ôd praindoeuropejskigo *moysós.

Wymŏwa

AS: [m'eχ]

Rzeczownik

miech rodzaj mynski rzeczowy

1. pojymnik ze miynkij materyje
   • 1984, Augustyn Halotta, Śląskie bery, bojki i opowiastki z dawnych lat

   Nogle usłyszoł, że w miechu cosik zabrzęczało.

   • 1964, Feliks Pluta, Dialekt głogówecki

   Poty przidzie dalij, tam bōł taki światły Urbanek, to już pełny miech tego było.

ôdmiana:

pokŏżôdmiana: miech
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	miech	miechy
dopołniŏcz	miechu	miechōw
cylownik	miechowi	miechōm
biernik	miech	miechy
nŏrzyndnik	miechym	miechami pz.: miechōma
miyjscownik	miechu	miechach
wołŏcz	miechu	miechy

pokŏżuproszczōny zŏpis
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	miech	miechy
dopołniŏcz	miechu	miechōw
cylownik	miechowi	miechōm
biernik	miech	miechy
nŏrzyndnik	miechym	miechami pz.: miechōma
miyjscownik	miechu	miechach
wołŏcz	miechu	miechy

synōnimy:

1. bojtel, pytel, sak, zak, bojtel

Inksze jynzyki

• angelski: bag, panhandle, sack
• czeski: pytel, vak, výběžek
• francuski: sac
• hiszpański: saco
• niymiecki: Sack, Zipfel
• polski: worek
• ruski: выступ, мешок