miedza

Etymologijŏ

Ze prasłowiańskigo *meďa.

Wymŏwa

AS: [mʹi ̯eʒa]

Rzeczownik

miedza rodzaj żyński

1. ciasny pas ziymie, co je granicōm miyndzy przestrzyństwami bauerskimi abo dziołkami budowlanymi
   • 1984, Augustyn Halotta, Śląskie bery, bojki i opowiastki z dawnych lat

   Siodł se wtedy Zeflik na miedzy Koniarkowego pola i zaczął medykować.

   • 2018, Szczepōn Twardoch Drach, przekł. Grzegorz Kulik

   Pole kōńczy sie stopniowo, nawet jak ôdcinŏ je rzyka abo miedza. Szachta kōńczy sie geometrycznie, linijōm, tak jak kożdŏ tajla masziny.

ôdmiana:

pokŏżôdmiana: miedza
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	miedza	miedze
dopołniŏcz	miedzy	miedz
cylownik	miedzy	miedzōm
biernik	miedzã	miedze
nŏrzyndnik	miedzōm	miedzami pz.: miedzōma
miyjscownik	miedzy	miedzach
wołŏcz	miedzo	miedze

pokŏżuproszczōny zŏpis
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	miedza	miedze
dopołniŏcz	miedzy	miedz
cylownik	miedzy	miedzōm
biernik	miedza	miedze
nŏrzyndnik	miedzōm	miedzami pz.: miedzōma
miyjscownik	miedzy	miedzach
wołŏcz	miedzo	miedze

Frazeologijŏ

• mieć gymbã jak pierōnowŏ miedza

Inksze jynzyki

• angelski: baulk, balk
• czeski: mez
• francuski: raie
• hiszpański: linde
• niymiecki: Feldrain
• polski: miedza
• ruski: межа