miedza

Ze SileSłownik
Idź do: nawigacyjŏ, szukej

Etymologijŏ

Ze prasłowiańskigo *meďa.

Wymŏwa

AS: [mʹi ̯eʒa]

Rzeczownik

miedza rodzaj żyński

  1. ciasny pas ziymie, co je granicōm miyndzy przestrzyństwami bauerskimi abo dziołkami budowlanymi
    • 1984, Augustyn Halotta, Śląskie bery, bojki i opowiastki z dawnych lat
    Siodł se wtedy Zeflik na miedzy Koniarkowego pola i zaczął medykować.
    • 2018, Szczepōn Twardoch Drach, przekł. Grzegorz Kulik
    Pole kōńczy sie stopniowo, nawet jak ôdcinŏ je rzyka abo miedza. Szachta kōńczy sie geometrycznie, linijōm, tak jak kożdŏ tajla masziny.

ôdmiana:

ôdmiana: miedza
przipadek liczba pojedynczŏ liczba mnogŏ
mianownik miedza miedze
dopołniŏcz miedzy miedz
cylownik miedzy miedzōm
biernik miedzã miedze
nŏrzyndnik miedzōm miedzami
pz.: miedzōma
miyjscownik miedzy miedzach
wołŏcz miedzo miedze
uproszczōny zŏpis
przipadek liczba pojedynczŏ liczba mnogŏ
mianownik miedza miedze
dopołniŏcz miedzy miedz
cylownik miedzy miedzōm
biernik miedza miedze
nŏrzyndnik miedzōm miedzami
pz.: miedzōma
miyjscownik miedzy miedzach
wołŏcz miedzo miedze

Frazeologijŏ

Inksze jynzyki

  • angelski: baulk, balk
  • czeski: mez
  • francuski: raie
  • hiszpański: linde
  • niymiecki: Feldrain
  • polski: miedza
  • ruski: межа