niebo

Ze SileSłownik
Idź do: nawigacyjŏ, szukej

Etymologijŏ

Ôd prasłowiańskigo *nebo, ôd praindoeuropejskigo *nébʰos.

Wymŏwa

AS: [ńebo]

Rzeczownik

niebo rodzaj nijaki

  1. (astrōnōmijŏ, meteorologijŏ) part atmosfery abo kosmosu widziany ze Ziymie
    • 1984, Augustyn Halotta, Śląskie bery, bojki i opowiastki z dawnych lat
    Ryknęła tak łokropnie jakby jom fto zarzynoł, biołkami łoczów popatrzyła w niebo, zaczła trzepać rękami jak ptok krzydłami, potem jak długo gruchła na ziemia i leżała jak martwo.
    • 2008, Alojzy Lysko, Duchy Wojny: W koszarach pod szczytami Alp
    Skowronki śpiywajom pod niebym, a Ty w jasnych szatkach, jak wiosynny kwiotuszek biegosz przy mie i mi dorodzosz.
  • (religijŏ) mityczne miyjsce, kaj przebywŏ Bōg abo bogowie
    • 1911, Paweł Marek, Ô czowieku, co bōł diŏbłōm przedany
    Ksiōndz mu zaś wyrzōndzoł ô piekle i ô niebie i ô Bogu. Po wieczerzi poszli spać.
    • 1929, Gawędy Stacha Kropiciela, Gość Niedzielny
    Przeca wierzymy w Boga, wierzymy w sąd sprawiedliwego Sędziego, wierzymy w niebo i piekło.

ôdmiana:

ôdmiana: niebo
przipadek liczba pojedynczŏ liczba mnogŏ
mianownik niebo nieba
dopołniŏcz nieba nieb
cylownik niebu niebōm
biernik niebo nieba
nŏrzyndnik niebym niebami
pz.: niebōma
miyjscownik niebie niebach
wołŏcz niebo nieba
uproszczōny zŏpis
przipadek liczba pojedynczŏ liczba mnogŏ
mianownik niebo nieba
dopołniŏcz nieba nieb
cylownik niebu niebōm
biernik niebo nieba
nŏrzyndnik niebym niebami
pz.: niebōma
miyjscownik niebie niebach
wołŏcz niebo nieba

Inksze jynzyki

  • angelski: heaven, sky
  • czeski: nebe, nebesa
  • francuski: ciel
  • hiszpański: cielo
  • niymiecki: Himmel
  • polski: niebo
  • ruski: небо