park

Etymologijŏ

Ôd niymieckigo Park, ôd francuskigo parc, ôd łaciny parcus, parricus, ôd frankijskigo *parrik, ôd pragermańskigo *parrukaz.

Wymŏwa

AS: [park]

Rzeczownik

park rodzaj mynski rzeczowy

1. (turystyka, ôgrodnictwo) srogi teryn zielōny ze alejkami do szpacyrowaniŏ
   • 1957, Stanisław Ligoń, Bery i bojki śląskie

   Przyłazi siafner i panuchna chce mieć bilet do parku Kościuszki...

   • 1921, Kocynder

   Byłech wczora w parku obejrzeć jak wyglądają olejandry, a tu trzy moje stare libsty idą aleją.

ôdmiana:

ôdmiana: park
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	park	parki
dopołniŏcz	parku	parkōw
cylownik	parkowi	parkōm
biernik	park	parki
nŏrzyndnik	parkym	parkami pz.: parkōma
miyjscownik	parku	parkach
wołŏcz	parku	parki

uproszczōny zŏpis
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	park	parki
dopołniŏcz	parku	parkōw
cylownik	parkowi	parkōm
biernik	park	parki
nŏrzyndnik	parkym	parkami pz.: parkōma
miyjscownik	parku	parkach
wołŏcz	parku	parki

Inksze jynzyki

• angelski: park
• czeski: park
• francuski: jardin public, parc
• hiszpański: parque
• niymiecki: Park
• polski: park
• ruski: парк