pleca

Etymologijŏ

Ze prasłowiańskigo *pleťe, ôd prabałtosłowiańskigo *plet-, ôd praindoeuropejskigo *pleth₂-.

Wymŏwa

AS: [pleca]

Rzeczownik

pleca rodzaj niymynskoôsobowy, liczba mnogŏ

1. (anatōmijŏ) zadniŏ tajla kaduba
   • 2009, Alojzy Lysko, Duchy Wojny: W bunkrach wału atlantyckiego

   Gymby momy spolone od słońca, ale nasze piersi i pleca wyglądajom jak holendersko kiejza...

   • 1964, Feliks Pluta, Dialekt głogówecki

   A tyś je mocniejszy, niyś mie. To jōm wez na pleca a niōs.

   • 1911, A. Skudrzykowŏ, Ô wasermōnie

ôdmiana:

ôdmiana: pleca
przipadek	liczba mnogŏ
mianownik	pleca
dopołniŏcz	plecōw
cylownik	plecōm
biernik	pleca
nŏrzyndnik	plecami pz.: plecōma
miyjscownik	plecach
wołŏcz	pleca

synōnimy:

1. pot. plery, posp. pukel, pot. grzbiet, pot. rzbiet,

Frazeologijŏ

• mieć pleca, jakby hrubaczki do miecha nasuł
• mieć pleca jak almaryjŏ
• mieć szeroke pleca

Inksze jynzyki

• angelski: back
• czeski: bedra, záda
• francuski: dos, piston
• hiszpański: aldaba, espalda
• niymiecki: Rücken
• polski: plecy
• ruski: спина