policaj

Etymologijŏ

Ôd niymieckigo Polizei, ôd łaciny politia, ôd starogreckigo πολῑτείᾱ, ôd starogreckigo πόλις, ôd praindoeuropejskigo *tpólHis, ôd praindoeuropejskigo *tpelH-.

Wymŏwa

AS: [polʹicai ̯]

Rzeczownik

policaj rodzaj mynski ôsobowy

1. funkcjōnariusz policyje
   • 2014, Marcin Melon, Kōmisorz Hanusik

   Ale wiedzioł, że mynij pić niy bydzie, bo ślōnski chop pić musi, a już na zicher policaj, ślōnski policaj z Wydziału Szpecjalnego.

   • oschl.wordpress.com

   Szpece by wachowali, eli niy jadōm kajś policaje.

   • 2008, Gazeta Ustrońska

   Przed połedniym prziszli policaje. Powiónzali Pietra porwozym. Paka pewno.

ôdmiana:

pokŏżôdmiana: policaj
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	policaj	policaje
dopołniŏcz	policaja	policajōw
cylownik	policajowi	policajōm
biernik	policaja	policajōw
nŏrzyndnik	policajym	policajami pz.: policajōma
miyjscownik	policaju	policajach
wołŏcz	policaju	policaje

pokŏżuproszczōny zŏpis
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	policaj	policaje
dopołniŏcz	policaja	policajōw
cylownik	policajowi	policajōm
biernik	policaja	policajōw
nŏrzyndnik	policajym	policajami pz.: policajōma
miyjscownik	policaju	policajach
wołŏcz	policaju	policaje

synōnimy:

1. szandar, siandara, policyjōn

Inksze jynzyki

• angelski: police officer, policeman
• czeski: policista
• francuski: flic, policier
• hiszpański: policía
• niymiecki: Polizist
• polski: policjant
• ruski: полисмен, полицейский