prawo

Etymologijŏ

Ze praindoeuropejskigo *prōw-. Pokrewne słowu prowincyjŏ.

Wymŏwa

AS: [pravo]

Rzeczownik

prawo rodzaj nijaki

1. (prawo) zbiōr prawideł, musōw, prziwilejōw i kŏr za niypostympowanie podle nich
   • 2010, Grzegorz Wieczorek, Ô snŏżność naszyj mŏwy

   Z wiarōm chrześcijańskōm i pismym prziszły na słowiańskiy ziymie prawo, ksiyngi i kultura.

2. (prawo) prziwilej, zwolŏ na coś
   • 1964, Feliks Pluta, Dialekt głogówecki

   Ani w nocy niy mŏ prawa wychodzić, sześ tygodni w nocy niy może iś takŏ kobiyta.

   • 1913, Dziennik Robotniczy

   Przeca w Belgji strejkowali, coby dostać lepsze prawo wyborcze no, i dostali, iże wszyjscy byli zgodni a trzyźwi.

3. prawŏ strōna
   • 1957, Stanisław Ligoń, Bery i bojki śląskie

   Zacnom się przegaduwać abo wadzić, ręcyskami na prawo i lewo ciepać, łona, to jest ta żona tego handlyrza, zacnie mnie za ręka szarpać, [...]

ôdmiana:

ôdmiana: prawo
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	prawo	prawa
dopołniŏcz	prawa	praw
cylownik	prawu	prawōm
biernik	prawo	prawa
nŏrzyndnik	prawym	prawami pz.: prawōma
miyjscownik	prawie	prawach
wołŏcz	prawo	prawa

uproszczōny zŏpis
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	prawo	prawa
dopołniŏcz	prawa	praw
cylownik	prawu	prawōm
biernik	prawo	prawa
nŏrzyndnik	prawym	prawami pz.: prawōma
miyjscownik	prawie	prawach
wołŏcz	prawo	prawa

kolokacyje:

• mieć prawo, na prawo

Frazeologijŏ

• mieć prawo
• na prawo

Inksze jynzyki

• angelski: law, right
• czeski: právo
• francuski: droit, loi, permis
• hiszpański: derecho, ley
• niymiecki: Recht
• polski: prawo
• ruski: закон, право