princ

Etymologijŏ

Ôd niymieckigo Prinz, ôd francuskigo prince, ôd łaciny prīnceps.

Wymŏwa

AS: [princ]

Rzeczownik

princ rodzaj mynski ôsobowy

1. niykorōnowany pōn państwa abo jego tajle
   • 1901, Lucjan Malinowski, Powieści ludu polskiego na Śląsku, cz. 2

   I tak sie krōl nad tim radowoł, iże tyn princ ô życie nie prziszeł – nie pomogło, jyny wesele robi. Puścił mu cały krōlestwo i zostoł krōlym.

   • 1901, Lucjan Malinowski, Powieści ludu polskiego na Śląsku, cz. 2

   [...] i przijadōm ze wszystkich krajōw krōlewscy princowie i pōjdōm gleńtym pod jeji ôknym, a na chtōrego ôna wiyniec ciepnie to tyn bańdzie za jeji mynża.

2. ôsoba, co nŏleży do krōlewskij familije
   • (potrzebny przikłŏd)

ôdmiana:

ôdmiana: princ
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	princ	princowie
dopołniŏcz	princa	princōw
cylownik	princowi	princōm
biernik	princa	princōw
nŏrzyndnik	princym	princami pz.: princōma
miyjscownik	princu	princach
wołŏcz	princu	princowe

uproszczōny zŏpis
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	princ	princowie
dopołniŏcz	princa	princōw
cylownik	princowi	princōm
biernik	princa	princōw
nŏrzyndnik	princym	princami pz.: princōma
miyjscownik	princu	princach
wołŏcz	princu	princowe

synōnimy:

1. prync, ksiōnżã
2. prync, ksiōnżã

Inksze jynzyki

• angelski: duke, prince
• czeski: kníže
• francuski: duc, prince
• hiszpański: príncipe
• niymiecki: Fürst, Prinz
• polski: książę
• ruski: герцог, князь, принц