princ

Ze SileSłownik
Idź do: nawigacyjŏ, szukej

Etymologijŏ

Ôd niymieckigo Prinz, ôd francuskigo prince, ôd łaciny prīnceps.

Wymŏwa

AS: [princ]

Rzeczownik

princ rodzaj mynski ôsobowy

  1. niykorōnowany pōn państwa abo jego tajle
    • 1901, Lucjan Malinowski, Powieści ludu polskiego na Śląsku, cz. 2
    I tak sie krōl nad tim radowoł, iże tyn princ ô życie nie prziszeł – nie pomogło, jyny wesele robi. Puścił mu cały krōlestwo i zostoł krōlym.
    • 1901, Lucjan Malinowski, Powieści ludu polskiego na Śląsku, cz. 2
    [...] i przijadōm ze wszystkich krajōw krōlewscy princowie i pōjdōm gleńtym pod jeji ôknym, a na chtōrego ôna wiyniec ciepnie to tyn bańdzie za jeji mynża.
  2. ôsoba, co nŏleży do krōlewskij familije
    • (potrzebny przikłŏd)

ôdmiana:

ôdmiana: princ
przipadek liczba pojedynczŏ liczba mnogŏ
mianownik princ princowie
dopołniŏcz princa princōw
cylownik princowi princōm
biernik princa princōw
nŏrzyndnik princym princami
pz.: princōma
miyjscownik princu princach
wołŏcz princu princowe
uproszczōny zŏpis
przipadek liczba pojedynczŏ liczba mnogŏ
mianownik princ princowie
dopołniŏcz princa princōw
cylownik princowi princōm
biernik princa princōw
nŏrzyndnik princym princami
pz.: princōma
miyjscownik princu princach
wołŏcz princu princowe

synōnimy:

  1. prync, ksiōnżã
  2. prync, ksiōnżã

Inksze jynzyki

  • angelski: duke, prince
  • czeski: kníže
  • francuski: duc, prince
  • hiszpański: príncipe
  • niymiecki: Fürst, Prinz
  • polski: książę
  • ruski: герцог, князь, принц