rzyka

Etymologijŏ

Ze prasłowiańskigo *rěka, ze praindoeuropejskigo *h₃reyH-.

Wymŏwa

AS: [žyka]

Rzeczownik

rzyka rodzaj żyński

1. (geografijŏ, hydrologijŏ) srogi strumiyń, co niesie korytym wodã ôd zdrzōdła, a kōńczy sie nojczyńścij we morzu abo inkszyj rzyce
   • 1964, Feliks Pluta, Dialekt głogówecki

   A we Wielki Piōntek, no to nōm potyj, ze sztwŏrtku na piōntek, to zaś idziymy do rzyki sie myć.

   • 1819, krōnika ôd Jury Gajdzice

   1804 Była woda wielko na rzyce Cierlickiey, a u Cieszyna, gdyż nad borami od Ligotki aż po Jabłonków niewymowny woł deszcza.

ôdmiana:

pokŏżôdmiana: rzyka
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	rzyka	rzyki
dopołniŏcz	rzyki	rzyk
cylownik	rzyce	rzykōm
biernik	rzykã	rzyki
nŏrzyndnik	rzykōm	rzykami pz.: rzykōma
miyjscownik	rzyce	rzykach
wołŏcz	rzyko	rzyki

pokŏżuproszczōny zŏpis
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	rzyka	rzyki
dopołniŏcz	rzyki	rzyk
cylownik	rzyce	rzykōm
biernik	rzyka	rzyki
nŏrzyndnik	rzykōm	rzykami pz.: rzykōma
miyjscownik	rzyce	rzykach
wołŏcz	rzyko	rzyki

Inksze jynzyki

• angelski: river
• czeski: řeka
• francuski: fleuve, rivière
• hiszpański: río
• niymiecki: Fluss
• polski: rzeka
• ruski: река