sōl

Etymologijŏ

Ze prasłowiańskigo *solь, ze praindoeuropejskigo *séh₂l-, *séh₂ls.

Wymŏwa

AS: [sȯl]

Rzeczownik

sōl rodzaj żyński

1. (kuchnia) chlorek natrōnu
   • 1976, Brunon Strzałka, Bojki i Godki Śląskie

   Zaś z Polski to wywozili jantar, sōl, skōry i kożuchy i mocka inszych jeszcze rzeczy.

   • 1856, Edward Świerkiewicz, Polák w Śląsku, lebo dwá Wachtárze w jednéj dziedzinie

   Wy nas płōtnym i suknami, My was solōm i wołami; Wy kaboty, my kouchy, Wy na ciało a my w brzuchy.

ôdmiana:

pokŏżôdmiana: sōl
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	sōl	sole
dopołniŏcz	soli	soli
cylownik	solōm	solōm
biernik	sōl	sole
nŏrzyndnik	solōm	solami pz.: solōma
miyjscownik	soli	solach
wołŏcz	soli	sole

pokŏżuproszczōny zŏpis
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	sōl	sole
dopołniŏcz	soli	soli
cylownik	solōm	solōm
biernik	sōl	sole
nŏrzyndnik	solōm	solami pz.: solōma
miyjscownik	soli	solach
wołŏcz	soli	sole

Frazeologijŏ

• być kōmuś jak sōl w ôczach
• niy mieć ani na sōl
• niy zarobić ani na sōl do kiszki

Inksze jynzyki

• angelski: salt
• czeski: sůl
• francuski: sel
• hiszpański: sal
• niymiecki: Salz
• polski: sól
• ruski: соль