siano

Etymologijŏ

Ze prasłowiańskigo *sěno, ôd prabałtosłowiańskigo *śáina, ôd praindoeuropejskigo *(s)ḱeh₁y-.

Wymŏwa

AS: [śãno]

Rzeczownik

siano rodzaj nijaki

1. (bauerstwo) suchŏ trŏwa i inksze rośliny skoszōne z łōnki na futer
   • 1976, Brunon Strzałka, Bojki i Godki Śląskie

   Do izby już też nie wlazowoł jyny se lygnōł na kolni, na sianie.

   • 1932, A. Kowol, Zatonica

   Wylynkoł sie i zaczōn wrzeszczeć i przilecieli ludzie z inszych łōnkōw, co siano suszeli.

ôdmiana:

pokŏżôdmiana: siano
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	siano	siana
dopołniŏcz	siana	sian
cylownik	sianu	sianōm
biernik	siano	siana
nŏrzyndnik	sianym	sianami pz.: sianōma
miyjscownik	sianie	sianach
wołŏcz	siano	siana

pokŏżuproszczōny zŏpis
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	siano	siana
dopołniŏcz	siana	sian
cylownik	sianu	sianōm
biernik	siano	siana
nŏrzyndnik	sianym	sianami pz.: sianōma
miyjscownik	sianie	sianach
wołŏcz	siano	siana

Frazeologijŏ

• gupi jak siano
• mieć w gowie siano

Inksze jynzyki

• angelski: hay
• czeski: seno
• francuski: foin
• hiszpański: heno
• niymiecki: Heu
• polski: siano
• ruski: сено