syn
Wykŏz treści
Etymologijŏ
Ze prasłowiańskigo *synъ, ôd prabałtosłowiańskigo *sū́ˀnus, ze praindoeuropejskigo *suHnús.
Wymŏwa
AS: [sỹn]
Rzeczownik
syn rodzaj mynski ôsobowy
- czyjeś dziecko mynskij płci
- 1964, Feliks Pluta, Dialekt głogówecki
- To była rŏz takŏ starŏ kobiytka, to miała jednego syna.
- 1964, Feliks Pluta, Dialekt głogówecki
- A to śli, to byli ôd Ficka dwa synowie.
ôdmiana:
| ôdmiana: syn | ||
|---|---|---|
| przipadek | liczba pojedynczŏ | liczba mnogŏ |
| mianownik | syn | synowie |
| dopołniŏcz | syna | synōw |
| cylownik | synowi | synōm |
| biernik | syna | synōw |
| nŏrzyndnik | synym | synami pz.: synōma |
| miyjscownik | synu | synach |
| wołŏcz | synu | synowie |
| uproszczōny zŏpis | ||
|---|---|---|
| przipadek | liczba pojedynczŏ | liczba mnogŏ |
| mianownik | syn | synowie |
| dopołniŏcz | syna | synōw |
| cylownik | synowi | synōm |
| biernik | syna | synōw |
| nŏrzyndnik | synym | synami pz.: synōma |
| miyjscownik | synu | synach |
| wołŏcz | synu | synowie |
Inksze jynzyki
- angelski: son
- czeski: syn
- francuski: fils
- hiszpański: hijo
- niymiecki: Sohn
- polski: syn
- ruski: сын
