sześć

Etymologijŏ

Ze prasłowiańskigo *šestь, ze praindoeuropejskigo *swéḱs.

Wymŏwa

AS: [šeść], [šeś]

Liczebnik

sześć liczebnik głōwny

1. numer 6
   • 1976, Brunon Strzałka, Bojki i Godki Śląskie

   Jak już pōłnoc dochodziła – tatulek patrzōm – a tu zamiast sześć kōni jest ich siedym.

   • 1901, Lucjan Malinowski, Powieści ludu polskiego na Śląsku, cz. 2

   Wlŏz do izby i stanōł. Dziwoł sie mu. Za chwilkã prziszoł drugi. Aże ich sześć wlazło, a siōdmy bōł cołki ôgnisty.

ôdmiana:

pokŏżôdmiana: sześć
przipadek	môs	mzw/mrz	ż	n
mianownik	sześciu	sześć	sześć	sześć
dopołniŏcz	sześciu
cylownik	sześciu
biernik	sześciu	sześć	sześć	sześć
nŏrzyndnik	sześciōma		sześciōma	sześciōma
miyjscownik	sześciu
wołŏcz	sześć		sześć	sześć

synōnimy:

1. 6, VI

Frazeologijŏ

• dobry na cysŏrskij sześć buczeć
• pŏl cie sześć
• robić coś ô sto sześć

Inksze jynzyki

• angelski: six
• czeski: šest
• francuski: six
• hiszpański: seis
• niymiecki: sechs
• polski: sześć
• ruski: шесть