wachtyrz

Etymologijŏ

Ôd niymieckigo Wächter.

Wymŏwa

AS: [vaχtyš]

Rzeczownik

wachtyrz rodzaj mynski ôsobowy

1. ôsoba, co ôdpowiadŏ za wachowanie statku abo ôsōb
   • 1984, Augustyn Halotta, Śląskie bery, bojki i opowiastki z dawnych lat

   W nocy banda wlazła do biura, kaj ino w kantorku wachowoł jeden stary wachtyrz, w dodatku kulawy, kierego rabsiki związali bez żodnego larma, [...]

   • 1967, Walenty Dobrzyński, Gwary powiatu niemodlińskiego

   Wody spuściyli i na to postawiyli wachtyrza. Wachtyrz wachowoł, iżby nie prziśli raubsicy krajś.

   • 1964, Feliks Pluta, Dialekt głogówecki

   A w tym sznapsie to bōł taki ôpiōn. Jak sie tego napiyli, to ci wachtyrze i inszpechtōr leżeli w masztalni, wszycko ôżarte.

ôdmiana:

ôdmiana: wachtyrz
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	wachtyrz	wachtyrze
dopołniŏcz	wachtyrza	wachtyrzy
cylownik	wachtyrzowi	wachtyrzōm
biernik	wachtyrza	wachtyrzōw
nŏrzyndnik	wachtyrzym	wachtyrzami pz.: wachtyrzōma
miyjscownik	wachtyrzu	wachtyrzach
wołŏcz	wachtyrzu	wachtyrze

uproszczōny zŏpis
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	wachtyrz	wachtyrze
dopołniŏcz	wachtyrza	wachtyrzy
cylownik	wachtyrzowi	wachtyrzōm
biernik	wachtyrza	wachtyrzōw
nŏrzyndnik	wachtyrzym	wachtyrzami pz.: wachtyrzōma
miyjscownik	wachtyrzu	wachtyrzach
wołŏcz	wachtyrzu	wachtyrze

synōnimy:

1. ciesz. wachtŏrz, szucmōn

Inksze jynzyki

• angelski: guard
• czeski: stráž, gardista
• francuski: gardien
• hiszpański: guarda, vigilante
• niymiecki: Wächter
• polski: strażnik
• ruski: сторож