wiater

Etymologijŏ

Ze prasłowiańskigo *větrъ, ze praindoeuropejskigo *h₂weh₁-.

Wymŏwa

AS: [vʹi ̯ater̦]

Rzeczownik

wiater rodzaj mynski rzeczowy

1. (meteorologijŏ) ruch mas luftu
   • 1976, Brunon Strzałka, Bojki i Godki Śląskie

   To też ta Meluzyna chlado po dziś dziyń chłopa, coby sie z niōm chcioł ożynić. Przichodzi ōna z wiatrym i odchodzi z wiatrym.

   • 1901, Lucjan Malinowski, Powieści ludu polskiego na Śląsku, cz. 2

   [...] a na krōlewskim ôgrodzie puścili za wiatrym siedmiorake urodzaje by były jak przedtym i zaś sie przespoł, [...]

   • 1946, Gawędy Stacha Kropiciela, Gość Niedzielny

   Nieroz w cołki parafii jakiejś zrobiła się zburzka sekciarsko, ale zawsze jakiś dobry wiater to wszystko łozegnoł i ludzie sie zaś opamiętowali.

ôdmiana:

ôdmiana: wiater
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	wiater	wiatry
dopołniŏcz	wiatru	wiatrōw
cylownik	wiatrowi	wiatrōm
biernik	wiater	wiatry
nŏrzyndnik	wiatrym	wiatrami pz.: wiatrōma
miyjscownik	wiatrze	wiatrach
wołŏcz	wiatrze	wiatry

uproszczōny zŏpis
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	wiater	wiatry
dopołniŏcz	wiatru	wiatrōw
cylownik	wiatrowi	wiatrōm
biernik	wiater	wiatry
nŏrzyndnik	wiatrym	wiatrami pz.: wiatrōma
miyjscownik	wiatrze	wiatrach
wołŏcz	wiatrze	wiatry

Frazeologijŏ

• mōwić na wiater

Inksze jynzyki

• angelski: wind
• czeski: vítr
• francuski: vent
• hiszpański: viento
• niymiecki: Wind
• polski: wiatr
• ruski: ветер