wic

Etymologijŏ

Ôd niymieckigo Witz

Wymŏwa

AS: [vic]

Rzeczownik

wic rodzaj mynski rzeczowy

• coś, co było powiedziano abo zrobiōno dlŏ szpasu, tak, coby kogoś rozśmiyszyć

1. • 1984, Augustyn Halotta, Śląskie bery, bojki i opowiastki z dawnych lat

   Wszyjscy śpiewali roztomajte piykne śląskie pieśniczki, niekiere baby zaś godały śmiyszne i pieprzne wice, a nos starsze niewiasty bardzo piyknie rozprawiały ło rabsikach, utopcach, smokach, diobłach [...]

   • 1936, Gawędy Stacha Kropiciela, Gość Niedzielny

   Te wykłady i wice, co tam łopowiadają, nikiedy oblecą, [...]

ôdmiana:

ôdmiana: wic
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	wic	wice
dopołniŏcz	wicu	wicōw
cylownik	wicowi	wicōm
biernik	wic	wice
nŏrzyndnik	wicym	wicami pz.: wicōma
miyjscownik	wicu	wicach
wołŏcz	wicu	wice

uproszczōny zŏpis
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	wic	wice
dopołniŏcz	wicu	wicōw
cylownik	wicowi	wicōm
biernik	wic	wice
nŏrzyndnik	wicym	wicami pz.: wicōma
miyjscownik	wicu	wicach
wołŏcz	wicu	wice

Inksze jynzyki

• angelski: jest, joke
• czeski: vtip, žert
• francuski: blague, plaisanterie
• hiszpański: broma, gracia
• niymiecki: Scherz, Witz
• polski: żart
• ruski: шутка