wiec

Etymologijŏ

Ôd prasłowiańskigo *veťь, ôd praindoeuropejskigo *wekʷ-.

Wymŏwa

AS: [v'i ̯ec]

Rzeczownik

wiec rodzaj żyński

1. (połednie) wytwōr z materyje, przedmiot
   • 1934, Feliks Steuer, Dialekt sulkowski

   Jak gdo pojszczoł jakõ wiec, to mōwi: "Pōmbōg zapłać za pojszczani!".

2. (połednie) sprawa, zŏgŏdniynie
   • 1908, Ernest Farnik, Iste Roki

   Teraz już szczyp nie trza drzyć, bo mamy petryol, a czytani je dobro wiec.

ôdmiana:

pokŏżôdmiana: wiec
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	wiec	wiecy
dopołniŏcz	wiecy	wiecy
cylownik	wiecy	wiecōm
biernik	wiec	wiecy
nŏrzyndnik	wiecōm	wiecami pz.: wiecōma
miyjscownik	wiecy	wiecach
wołŏcz	wiecy	wiecy

pokŏżuproszczōny zŏpis
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	wiec	wiecy
dopołniŏcz	wiecy	wiecy
cylownik	wiecy	wiecōm
biernik	wiec	wiecy
nŏrzyndnik	wiecōm	wiecami pz.: wiecōma
miyjscownik	wiecy	wiecach
wołŏcz	wiecy	wiecy

synōnimy:

1. rzecz

Inksze jynzyki

• angelski: thing
• czeski: věc
• francuski: chose
• hiszpański: cosa
• niymiecki: Ding
• polski: rzecz
• ruski: вещь