wiek

Wykŏz treści

Ze prasłowiańskigo *věkъ.

AS: [vʹi ̯ek]

wiek rodzaj mynski rzeczowy

czas, jaki ftoś już przeżōł, jaki coś przeżyło
- 1929, Gawędy Stacha Kropiciela, Gość Niedzielny
Nie chca pedzieć, że wszyscy chłopcy tego wieku są buksami, to nie, ale dużo ich jest.
sto lŏt
- 2009, Alojzy Lysko, Duchy Wojny: W bunkrach wału atlantyckiego
Całe wieki my żyli ze sobom i żodyn nom niy wytykoł, żeś ty taki a ty – owaki.
- 1952, Gawędy Stacha Kropiciela, Gość Niedzielny
Pokąd som feryje, jeszczeby to jako szło, ale jak sie feryje skończom, to już wszystko przepadnie na wieki amen i nie widza już żodnej jaśniejszej przyszłości przed sobom – bo kaj tam do Wielkanocy!
kōnkretnŏ epoka
- 2014, Mirosław Syniawa, Dante i inksi
Potym gibko przelecioł strzybny wiek mynskości, / W kōńcu żelaznŏ starość wcisła sie do kości.

ôdmiana:

synōnimy: