wojsko

Etymologijŏ

Ze prasłowiańskigo *vojь + *-sko.

Wymŏwa

AS: [voi ̯sko]

Rzeczownik

wojsko rodzaj nijaki

1. zôrganizowanŏ grupa uzbrojōnych ludzi narychtowanych do ôbrōny państwa i walki na wojnie
   • 1894, Franciszek Chlebik, Jak wyglōndŏ utopiec

   Ale ôn tyn Kastulus wojsko mioł we swojij dziedzinie aż do śmierci.

2. grupa wojŏkōw
   • 2015, Banhof. Jednoaktówki po śląsku

   Dom ci trzi kury z mojigo chlywika, bo ci ponoć cały przichówek wojsko wziyno, i jeszcze pora fyników do tego, a i odpust, jak bydziesz kiedy potrzebowoł.

3. dinst we wojsku
   • 1929, Gawędy Stacha Kropiciela, Gość Niedzielny

   Ojciec tam trocha łod wojska po niemiecku poradzili, ale matka to już ani pyrt.

ôdmiana:

ôdmiana: wojsko
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	wojsko	wojska
dopołniŏcz	wojska	wojsk
cylownik	wojsku	wojskōm
biernik	wojsko	wojska
nŏrzyndnik	wojskym	wojskami pz.: wojskōma
miyjscownik	wojsku	wojskach
wołŏcz	wojsko	wojska

uproszczōny zŏpis
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	wojsko	wojska
dopołniŏcz	wojska	wojsk
cylownik	wojsku	wojskōm
biernik	wojsko	wojska
nŏrzyndnik	wojskym	wojskami pz.: wojskōma
miyjscownik	wojsku	wojskach
wołŏcz	wojsko	wojska

kolokacyje:

1. przi wojsku

synōnimy:

1. armijŏ

Frazeologijŏ

• wysużyć wojsko

Inksze jynzyki

• angelski: army, military service, troop
• czeski: armáda, vojsko
• francuski: armée, troupes
• hiszpański: ejército, mili, servicio militar, soldado, tropa
• niymiecki: Armee, Heer, Militärdienst
• polski: wojsko
• ruski: армия