wschōd
Wykŏz treści
[schrůń]Etymologijŏ
Etymologijŏ do dodaniŏ.
Wymŏwa
AS: [fsχut]
Rzeczownik
wschōd rodzaj mynski rzeczowy
- (astrōnōmijŏ) chwila ukŏzaniŏ sie niebieskigo ciała nad horyzōntym
- 2018, Wachtyrz
- Lecieli podziwiać wschōd słōńca. Miało niy braknōńć wrażyń i tak sie stało.
- (geografijŏ) jedna ze sztyrech strōn świata, co patrzi w kerōnku, kaj słōńce rano ukazuje sie nad horyzōntym; podle kōnwyncyje to je kerōnek w prawo na mapach
- 1939, Stanisław Bąk, Teksty gwarowe z polskiego Śląska
- Krōl padoł: „Byście tyż mōgli kaj wyjechać, coś nabyć”. Jedyn pojechoł na wschōd, drugi na zachōd, trzeci na połednie.
- (geografijŏ) wschodniŏ tajla jakigoś rejōnu, państwa, kōntynyntu
- 2018, Szczepōn Twardoch Drach, przekł. Grzegorz Kulik
- Cołki niymiecki wschōd płynie z Gdynie na pokładach M/s „Walter Rau”, M/s „Wilhelm Gustloff” i M/s „Hansa”.
ôdmiana:
pokŏżôdmiana: wschōd |
---|
pokŏżuproszczōny zŏpis |
---|
antōnimy:
Inksze jynzyki
- angelski: East, rise
- czeski: východ
- francuski: orient
- hiszpański: oriente
- niymiecki: Aufgang, Mondaufgang, Osten, Sonnenaufgang
- polski: wschód
- ruski: восток, восход