złodziyj

Etymologijŏ

Etymologijŏ do dodaniŏ.

Wymŏwa

AS: [zu̯oʒ́yi ̯]

Rzeczownik

złodziyj rodzaj mynski ôsobowy

1. ôsoba, co kradnie
   • 1976, Brunon Strzałka, Bojki i Godki Śląskie

   Tatulek pierōnowali na tego złodzieja, mamulka zaś helszowali tatulka, coby tak nie przeklinali, [...]

   • 1967, Walenty Dobrzyński, Gwary powiatu niemodlińskiego

   A tojś ty je tyn złodziyj, skrzeczoł farŏrz i palnōł go z tōm dugōm fajfkōm w kałã.

   • 1964, Feliks Pluta, Dialekt głogówecki

   Ôn tym ôknym uciek, a ci za nim, a wrzeszczeli, iże złodzieja gōniōm.

ôdmiana:

ôdmiana: złodziyj
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	złodziyj	złodzieje
dopołniŏcz	złodzieja	złodziejōw
cylownik	złodziejowi	złodziejōm
biernik	złodzieja	złodziejōw
nŏrzyndnik	złodziejym	złodziejami pz.: złodziejōma
miyjscownik	złodzieju	złodziejach
wołŏcz	złodzieju	złodzieje

uproszczōny zŏpis
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	złodziyj	złodzieje
dopołniŏcz	złodzieja	złodziejōw
cylownik	złodziejowi	złodziejōm
biernik	złodzieja	złodziejōw
nŏrzyndnik	złodziejym	złodziejami pz.: złodziejōma
miyjscownik	złodzieju	złodziejach
wołŏcz	złodzieju	złodzieje

synōnimy:

1. rabŏl, rabczyk, pot. kradziŏk, raubiyrz, rabsik

Frazeologijŏ

• jak złodziyj
• mieć szłapã jak podolski złodziyj
• uciykać jak złodziyj
• wlyź jak złodziyj

Inksze jynzyki

• angelski: thief
• czeski: zloděj
• francuski: cambrioleur, larron, voleur
• hiszpański: ladrón
• niymiecki: Dieb
• polski: złodziej
• ruski: вор, злодей