Bōg

Etymologijŏ

Ze prasłowiańskigo *bogъ.

Wymŏwa

AS: [bȯk]

Rzeczownik

Bōg rodzaj mynski ôsobowy

1. (religijŏ, włŏsne miano) bōg we religijach mōnoteistycznych
   • 1984, Augustyn Halotta, Śląskie bery, bojki i opowiastki z dawnych lat

   Jak ino wlozł do kuźnie, pochwalił Boga, położył kowalowi ręka na ramieniu i pado:

   • 1911, Paweł Marek, Ô czowieku, co bōł diŏbłōm przedany

   We swojij wielkij markotności drził włosy z głowy i krziczoł: „Lŏ Boga, cōżech też to porobił! Lŏ Boga. moji dziecko! Biydny synku!”

ôdmiana:

ôdmiana: Bōg
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	Bōg	Bogi
dopołniŏcz	Boga	Bogōw
cylownik	Bogowi	Bogōm
biernik	Boga	Bogōw
nŏrzyndnik	Bogym	Bogami pz.: Bogōma
miyjscownik	Bogu	Bogach
wołŏcz	Boże	Bogi

uproszczōny zŏpis
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	Bōg	Bogi
dopołniŏcz	Boga	Bogōw
cylownik	Bogowi	Bogōm
biernik	Boga	Bogōw
nŏrzyndnik	Bogym	Bogami pz.: Bogōma
miyjscownik	Bogu	Bogach
wołŏcz	Boże	Bogi

Inksze jynzyki

• angelski: God
• czeski: Bůh
• francuski: Dieu
• hiszpański: Dios
• italijański: Dio
• niymiecki: Gott
• polski: Bóg
• ruski: Бог
• słowacki: Boh
• ukrajiński: Бог