Jōn

Etymologijŏ

Ôd łaciny Iōhannēs, starogreckigo Ἰωάννης, ôd hebrajskigo יוֹחָנָן.

Wymŏwa

AS: [i ̯ȯ̃n]

Rzeczownik

Jōn rodzaj mynski ôsobowy

1. (włŏsne miano) miano chopske
   • 2018, Szczepōn Twardoch Drach, przekł. Grzegorz Kulik

   Pōn rechtōr gry na klawiyrze nosi miano Jōn, w dōma padajōm mu Hanys abo Jōnek, ale w dōmu ôd Caroline przedstawiŏ sie Hans, Hans Kletschka.

   • 2014, Mirosław Syniawa, Dante i inksi

   Miała świyntego Jōna za sōmsiada.

ôdmiana:

pokŏżôdmiana: Jōn
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	Jōn	Jōny
dopołniŏcz	Jōna	Jōnōw
cylownik	Jōnowi	Jōnōm
biernik	Jōna	Jōnōw
nŏrzyndnik	Jōnym	Jōnami pz.: Jōnōma
miyjscownik	Jōnie	Jōnach
wołŏcz	Jōnie	Jōny

pokŏżuproszczōny zŏpis
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	Jōn	Jōny
dopołniŏcz	Jōna	Jōnōw
cylownik	Jōnowi	Jōnōm
biernik	Jōna	Jōnōw
nŏrzyndnik	Jōnym	Jōnami pz.: Jōnōma
miyjscownik	Jōnie	Jōnach
wołŏcz	Jōnie	Jōny

synōnimy:

1. zdrobniynia patrz: Hanys

Inksze jynzyki

• angelski: John
• czeski: Ivan, Jan, Johan
• francuski: Jean
• hiszpański: Juan
• niymiecki: Hans
• polski: Jan
• ruski: Ива́н