gōrnik

Etymologijŏ

Ze gōra + -nik.

Wymŏwa

AS: [gȯrʹńik]

Rzeczownik

gōrnik rodzaj mynski ôsobowy

1. ôsoba, co robi na grubie
   • 1976, Brunon Strzałka, Bojki i Godki Śląskie

   Wyście Wicyncie sōm stary gōrnik, to możno bydziecie coś o tym wiedzieć, jako to rychtyk było.

   • 1961, Alfred Zaręba, red., Śląskie teksty gwarowe

   W jednyj z kopalń pewiyn gōrnik znŏd pajōnka na sztōmplu.

ôdmiana:

pokŏżôdmiana: gōrnik
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	gōrnik	gōrnicy
dopołniŏcz	gōrnika	gōrnikōw
cylownik	gōrnikowi	gōrnikōm
biernik	gōrnika	gōrnikōw
nŏrzyndnik	gōrnikym	gōrnikami pz.: gōrnikōma
miyjscownik	gōrniku	gōrnikach
wołŏcz	gōrniku	gōrnicy

pokŏżuproszczōny zŏpis
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	gōrnik	gōrnicy
dopołniŏcz	gōrnika	gōrnikōw
cylownik	gōrnikowi	gōrnikōm
biernik	gōrnika	gōrnikōw
nŏrzyndnik	gōrnikym	gōrnikami pz.: gōrnikōma
miyjscownik	gōrniku	gōrnikach
wołŏcz	gōrniku	gōrnicy

synōnimy:

1. bergmōn, bergman, grubiŏrz, hajer

Inksze jynzyki

• angelski: miner
• czeski: havíř, horník
• francuski: mineur
• hiszpański: minero
• italijański: minatore
• niymiecki: Bergmann
• polski: górnik
• ruski: шахтёр
• słowacki: baník
• ukrajiński: гірник, шахтар