gańba
Wykŏz treści
[schrůń]Etymologijŏ
Ze czeskigo hanba, ôd czeskigo hanět (porōwnej ganić).
Wymŏwa
AS: [gãńba]
Rzeczownik
gańba rodzaj żyński
- miymiyłe uczucie skuli świadōmości zrobiyniŏ czegoś niyôdpednigo
- – Niy bōło cie gańba?
- 1946, Gawędy Stacha Kropiciela, Gość Niedzielny
- Tóżech im pedzioł, żech sie nie poradził dociść; księżoszek chcieli mie troszka podroźnić i gańby narobić i padajom do mie:
ôdmiana:
pokŏżôdmiana: gańba |
---|
pokŏżuproszczōny zŏpis |
---|
kolokacyje:
synōnimy:
antōnimy:
Inksze jynzyki
- angelski: disgrace, embarassment, shame
- czeski: stud, hanba
- francuski: affront, déshonneur, gêne, honte
- hiszpański: vergüenza
- italijański: vergogna
- niymiecki: Beschämung, Scham, Schande
- polski: wstyd
- ruski: стыд
- słowacki: stud, hanba
- ukrajiński: сором