grzych
Wykŏz treści
[schrůń]Etymologijŏ
Ze prasłowiańskigo *grěxъ.
Wymŏwa
AS: [gžyχ]
Rzeczownik
grzych rodzaj mynski rzeczowy
- (religijŏ) przekroczynie wole boskij abo prawideł religije
- 1901, Lucjan Malinowski, Powieści ludu polskiego na Śląsku, cz. 2
- A ôn siŏd ku Madeji i suchoł go, a co jedyn grzych pedzioł, to jabko spadło na ziym, tak dugo, aże jyny dwie ôstały w samym wiyrchu.
- 1947, Gawędy Stacha Kropiciela, Gość Niedzielny
- Ci przeciwnicy Kościoła zawsze tak samo robiom: jak widzom, że Kościół wytyko im jeich grzychy i niegodziwości, to zawsze wołajom: ,,Kościół politykuje!”
ôdmiana:
pokŏżôdmiana: grzych |
---|
pokŏżuproszczōny zŏpis |
---|
synōnimy:
antōnimy:
Frazeologijŏ
Inksze jynzyki
- angelski: sin
- czeski: hřích
- francuski: péché
- hiszpański: pecado
- niymiecki: Sünde
- polski: grzech
- ruski: грех