kaj

Etymologijŏ

Możliwe, że prasłowiańskigo *kъ, ze praindoeuropejskigo *kʷos (szymel słōw używanych do pytaniŏ) + prasłowiańskigo *jь (tyn). Porōwnej słowyńske kaj (co) i tukaj (tukej).

Wymŏwa

AS: /kai ̯/

Zamiano

kaj zamianek

1. Używane do budowaniŏ pytań ô lokalizacyjõ abo do rozwijaniŏ ôkryslyniŏ miyjsca.
   • 2018, Szczepōn Twardoch Drach, przekł. Grzegorz Kulik

   — Kaj je to ze ślubu ôjca i matki?

   • 2014, Mirosław Syniawa, Dante i inksi

   To grōb, kaj leży twoja zŏcnŏ matka,

kolokacyje:

1. kaj ino

synōnimy:

1. kandy, kan, kyndy, dzie (ôpolske), kany (cieszyńske)

Partykuła

kaj partykuła

1. Używanŏ do zmocniyniŏ wypowiedzi, zaznaczyniŏ kōntrastu abo niymożliwości.
   • 1957, Stanisław Ligoń, Bery i bojki śląskie

   Ale kaj tam!

   • 1946, Gawędy Stacha Kropiciela, Gość Niedzielny

   Kaj mi tam smyki w głowie!

Frazeologijŏ

• kaj ôn mioł rozum

Inksze jynzyki

• angelski: anywhere, nowhere, somewhere, where, wherever
• czeski: kde
• francuski: où
• hiszpański: donde, dónde
• italijański:
• niymiecki: irgendwo, wo
• polski: gdzie
• ruski: где, куда
• słowacki: kde
• ukrajiński: де