kōniec

Etymologijŏ

Ze prasłowiańskigo *konьcь, ze praindoeuropejskigo *konъ +‎ *-ьcь.

Wymŏwa

AS: [kȯ̃ńec]

Rzeczownik

kōniec rodzaj mynski rzeczowy

1. ôstatni fragmynt, tajla podugowatego przedmiotu
   • 1976, Brunon Strzałka, Bojki i Godki Śląskie

   Jedyn kōniec powroza prziwiōnzali do wiyrby, bo sie boli, że tako wielko szczuka może ich ściōngnōńć do wody.

2. chwila, co w nij jakŏś czynność niy je już wiyncyj wykōnowanŏ
   • 2014, Mirosław Syniawa, Dante i inksi

   Niy trŏp sie tym, bo niy trza, jaki mie i ciebie / Je bez bogōw pisany kōniec kajś tam w niebie.

   • 1976, Brunon Strzałka, Bojki i Godki Śląskie

   Jak se siwek pożroł to go zaś zaprzōngali i wozili te wōzki do kōńca szychty.

ôdmiana:

ôdmiana: kōniec
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	kōniec	kōńce
dopołniŏcz	kōńca	kōńcōw
cylownik	kōńcowi	kōńcōm
biernik	kōniec	kōńce
nŏrzyndnik	kōńcym	kōńcami pz.: kōńcōma
miyjscownik	kōńcu	kōńcach
wołŏcz	kōńcu	kōńce

uproszczōny zŏpis
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	kōniec	kōńce
dopołniŏcz	kōńca	kōńcōw
cylownik	kōńcowi	kōńcōm
biernik	kōniec	kōńce
nŏrzyndnik	kōńcym	kōńcami pz.: kōńcōma
miyjscownik	kōńcu	kōńcach
wołŏcz	kōńcu	kōńce

składnia:

• kōniec + dopołniŏcz

synōnimy:

1. kōniuszek, kōńcōwka, kraj, brzyg
2. ôstatek, finał, meta

antōnimy:

1. poczōntek
2. poczōntek, sztart

Frazeologijŏ

1. klejić kōniec z kōńcym
2. kōniec kōńcym
3. mieć kōniec ôkuty
4. na kōniec
5. widzieć na kōniec swojigo nosa

Inksze jynzyki

• angelski: end, finish
• czeski: konec, závěr
• francuski: bout, fin
• hiszpański: cabo, fin, final
• niymiecki: Ende, Schluss, Spitze
• polski: koniec
• ruski: коне́ц