kraj

Etymologijŏ

Ze prasłowiańskigo *krajь.

Wymŏwa

AS: [krai ̯]

Rzeczownik

kraj rodzaj mynski rzeczowy

1. (geografijŏ) krajina, państwo, przestrzyństwo geograficzne
   • 1976, Brunon Strzałka, Bojki i Godki Śląskie

   Turcyjo jest kraj ciepły – padoł – i te nasiōna trzeba zasioć w izbecie, coby miały ciepło.

   • 1909, Paweł Marek, Ô zaklyntyj ksiynżnyj

   Ksiōnże dało nowymu ksiōnżyńciu połōwke kraju na wiano.

2. (geografijŏ, administracyjŏ) jednostka administracyjnŏ we niykerych państwach
   • 2018, Wachtyrz

   Ôba miasta sōm we Morawskoślōnskim Kraju we Republice Czeskej.

3. rant, brzyg
   • 1964, Feliks Pluta, Dialekt głogówecki

   Gnały dziywki krowy na pŏszōm, a to gnały wele jednego stawu, a na kraju siedzioł taki mały chopek.

ôdmiana:

ôdmiana: kraj
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	kraj	kraje
dopołniŏcz	kraju	krajōw
cylownik	krajowi	krajōm
biernik	kraj	kraje
nŏrzyndnik	krajym	krajami pz.: krajōma
miyjscownik	kraju	krajach
wołŏcz	kraju	kraje

uproszczōny zŏpis
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	kraj	kraje
dopołniŏcz	kraju	krajōw
cylownik	krajowi	krajōm
biernik	kraj	kraje
nŏrzyndnik	krajym	krajami pz.: krajōma
miyjscownik	kraju	krajach
wołŏcz	kraju	kraje

synōnimy:

1. regiōn, krajina, państwo

3. rant, brzyg

antōnimy:

3. postrzodek

Inksze jynzyki

• angelski: country, edge
• czeski: kraj, stát, břeh
• francuski: pays, lisiare, orée, tranche
• hiszpański: país, borde, orilla
• niymiecki: Land, Staat, Rand
• polski: kraj, krawędź, brzek, skraj
• ruski: государство, край, страна, край, окраина