chto

Etymologijŏ

Ze prasłowiańskigo *kъto, ze praindoeuropejskigo *kʷos.

Wymŏwa

AS: [χto]

zamianek

chto zamianek

1. kōmunikuje, iże mŏwa je ô leda keryj ôsobie ze danego zbioru
   • 1937, Reinhold Olesch, Die Slavischen Dialekte Oberschlesiens

   A mynŏrka mu padała, iże, chto tam nocuje, to tyn strach mu gowã urwie.

2. wkludzŏ pytanie
   • Ślonski fusbal

   Ale chto płaci tym synkōm za te rajzowaniy?

3. wkludzŏ pytanie zależne po zdaniu nadrzyndnym
   • 1964, Feliks Pluta, Dialekt głogówecki

   Ale ôny tyż wiedziały, chto mŏ takõ gałōnzkã przi sobie.

4. prziłōnczŏ zdanie podrzyndne do składnika zdaniŏ nadrzyndnego
   • 2015, Marcin Szewczyk, Silesia Noir

   Chciołech sie bestōż spytać kogoś, chto sōm przetestowoł tyn model.

5. ôkryślŏ niyzidyntyfikowanõ ôsobã
   • 1957, Stanisław Ligoń, Bery i bojki śląskie

   Poszli po policyjo i, zdo mi się, że spisali protokół. Wszyscy słuchacze siedzieli, jakby im chto gęby zaklajstrowoł, [...]

ôdmiana:

Przipadek	chto
Mianownik
Dopołniŏcz	kogo
Cylownik	kōmu
Biernik	kogo
Nŏrzyndnik	kim
Miyjscownik

kolokacyje:

kto tam?

synōnimy:

1. gdo, fto, kto
2. gdo, fto, kto
3. gdo, fto, kto
4. gdo, fto, kto
5. gdo, gdoś, fto, ftoś, kto, ktoś

antōnimy:

1. co
2. co
3. co
4. co
5. co, coś, żŏdyn

Frazeologijŏ

• chto wiy
• mało chto

Inksze jynzyki

• angelski: anybody, anyone, somebody, someone, that, who
• czeski: kdo
• francuski: quelqu'un, qui
• hiszpański: alguien, quien
• italijański: chi
• niymiecki: wer
• polski: kto
• ruski: кто
• słowacki: kto
• ukrajiński: хто