panŏczek

Wykŏz treści

Patrz: pōn.

AS: [pãnoczek], [pãnou̯czek] (ôpol.)

panŏczek rodzaj mynski ôsobowy

(przestarzałe) ftoś, fto mŏ władzã nad kimś abo czymś abo bogŏcz
- 1976, Brunon Strzałka, Bojki i Godki Śląskie
Najwięcej to było we sklepie tych fraków, a to skuli tego, że jak jaki grof abo inszy wielki panoczek kapnął se na frak słodką gorzołką abo pokidoł sie przy obiedzie zupą, to tam tego fraka nie pucowoł, jeno dowoł lokajom do wyciepnięcia.
(przestarzałe) grzecznŏ forma wypowiadaniŏ sie ô chopie
- 2017, Charles Dickens, Godniŏ Pieśń, przekł. Grzegorz Kulik
– A co ôn zrobiōł ze swojim geldym? – spytoł panŏczek z czerwōnōm twarzōm i chrostōm na kōńcu nosa.
- 1932, Jak diŏboł po starego Kirsza na bryczce przijechoł
Jak ci nie zawrzaskła i fuk do drugij izby, łap flaszke ze świyncōnōm wodōm i gich na panŏczka.

ôdmiana:

synōnimy:

antōnimy: