pani

Etymologijŏ

Niyznōmŏ. Patrz: pōn.

Wymŏwa

AS: [pãńi]

Rzeczownik

pani rodzaj żyński

1. kobiyta
   • 1929, Stanisław Ligoń, Zła Żona

   Pani była młodo, to jak ze strachu chyciła męża za kark, to go coś bez trzy dni nie chciała puścić, jeno piszcała i piszcała cosik po francusku.

2. grzecznŏ forma przi gŏdaniu do kobiyty abo ô kobiycie
   • 1984, Augustyn Halotta, Śląskie bery, bojki i opowiastki z dawnych lat

   Trza tukej zaznaczyć, że pani Tekla była za łowczorka i zielorka, to tyż dobrze sie znała na lyczeniu roztomajtych chorób.

3. kobiyta, co mŏ władzã
   • 1894, Franciszek Chlebik, Jak wyglōndŏ utopiec

   Potym była paniōm w tym zōmku.

ôdmiana:

ôdmiana: pani
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	pani	panie
dopołniŏcz	pani	pań
cylownik	pani	paniōm
biernik	pani	panie
nŏrzyndnik	paniōm	paniami pz.: paniōma
miyjscownik	pani	paniach
wołŏcz	pani	panie

uproszczōny zŏpis
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	pani	panie
dopołniŏcz	pani	pań
cylownik	pani	paniōm
biernik	pani	panie
nŏrzyndnik	paniōm	paniami pz.: paniōma
miyjscownik	pani	paniach
wołŏcz	pani	panie

składnia:

3. pani + dopołniŏcz

kolokacyje:

• modŏ pani

synōnimy:

1. kobiyta, żyńskŏ

antōnimy:

1. pōn
2. pōn
3. pōn

Inksze jynzyki

• angelski: Mrs, lady, madam
• czeski: paní
• francuski: dame, madame
• hiszpański: señora, doña
• niymiecki: Frau
• polski: pani
• ruski: вы, хозяйка