kobiyta

Etymologijŏ

Etymologijŏ do dodaniŏ.

Wymŏwa

AS: [kobʹi ̯yta]

Rzeczownik

kobiyta rodzaj żyński

1. majoryntny czowiek płci żyńskij
   • 1984, Augustyn Halotta, Śląskie bery, bojki i opowiastki z dawnych lat

   Tekla Szendzielorz, choć była prosto i ajnfachowo kobiyta, miała w sobie wrodzony talent do łosprowianio.

   • 2016, Rafał Szyma, Leanderka

   Przi kobiycie klynczała drugŏ, tyż starŏ, i prōbowała jōm ôtuchnōńć.

2. żōna, ślubnŏ
   • 1913, Dziennik Robotniczy

   Chtóry mo kobiyta a dziecka, to sie śnimi poraduje a chtóry nie mo, to se idzie do ruły, a lerazki jeszcze na majluft s koleksami, tako i szychty nie zmitręży a ucieszy się tyż.

ôdmiana:

pokŏżôdmiana: kobiyta
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	kobiyta	kobiyty
dopołniŏcz	kobiyty	kobiyt
cylownik	kobiycie	kobiytōm
biernik	kobiytã	kobiyty
nŏrzyndnik	kobiytōm	kobiytami pz.: kobiytōma
miyjscownik	kobiycie	kobiytach
wołŏcz	kobiyto	kobiyty

pokŏżuproszczōny zŏpis
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	kobiyta	kobiyty
dopołniŏcz	kobiyty	kobiyt
cylownik	kobiycie	kobiytōm
biernik	kobiyta	kobiyty
nŏrzyndnik	kobiytōm	kobiytami pz.: kobiytōma
miyjscownik	kobiycie	kobiytach
wołŏcz	kobiyto	kobiyty

synōnimy:

1. baba, ciesz. żyńskŏ
2. żōna, baba, ślubnŏ

antōnimy:

1. chop
2. chop, ślubny

Inksze jynzyki

• angelski: woman
• czeski: žena
• francuski: femme
• hiszpański: mujer
• niymiecki: Frau
• polski: kobieta
• ruski: женщина