grzych

Etymologijŏ

Ze prasłowiańskigo *grěxъ.

Wymŏwa

AS: [gžyχ]

Rzeczownik

grzych rodzaj mynski rzeczowy

1. (religijŏ) przekroczynie wole boskij abo prawideł religije
   • 1901, Lucjan Malinowski, Powieści ludu polskiego na Śląsku, cz. 2

   A ôn siŏd ku Madeji i suchoł go, a co jedyn grzych pedzioł, to jabko spadło na ziym, tak dugo, aże jyny dwie ôstały w samym wiyrchu.

   • 1947, Gawędy Stacha Kropiciela, Gość Niedzielny

   Ci przeciwnicy Kościoła zawsze tak samo robiom: jak widzom, że Kościół wytyko im jeich grzychy i niegodziwości, to zawsze wołajom: ,,Kościół politykuje!”

ôdmiana:

ôdmiana: grzych
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	grzych	grzychy
dopołniŏcz	grzychu	grzychōw
cylownik	grzychowi	grzychōm
biernik	grzych	grzychy
nŏrzyndnik	grzychym	grzychami pz.: grzychōma
miyjscownik	grzychu	grzychach
wołŏcz	grzychu	grzychy

uproszczōny zŏpis
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	grzych	grzychy
dopołniŏcz	grzychu	grzychōw
cylownik	grzychowi	grzychōm
biernik	grzych	grzychy
nŏrzyndnik	grzychym	grzychami pz.: grzychōma
miyjscownik	grzychu	grzychach
wołŏcz	grzychu	grzychy

synōnimy:

1. wina, przewina, przewiniynie

antōnimy:

1. cnota

Frazeologijŏ

1. grzych psa wygnać
2. grzych sie robić
3. grzych kogoś tu prziniōs
4. mieć grzych na sumiyniu
5. niych to grzych
6. stary jak grzych śmiertelny

Inksze jynzyki

• angelski: sin
• czeski: hřích
• francuski: péché
• hiszpański: pecado
• niymiecki: Sünde
• polski: grzech
• ruski: грех