jednak

Etymologijŏ

Etymologijŏ do dodaniŏ.

Wymŏwa

AS: [i ̯ednak]

Spōjnik

jednak spōjnik

1. Używany do ôznajmiyniŏ, iże zdarzynie po spōjniku niy wynikŏ ze warōnkōw postawiōnych przed nim.
   • 1901, Lucjan Malinowski, Powieści ludu polskiego na Śląsku, cz. 2

   prosiōł go, żeby go przenocowoł, ale sie go w tyj dziedzinie wszyjscy ludzie bŏli, jednak dostoł dozwolynie na noc zostać

   • 1922, Kocynder

   Czy wos dzisioj nie wstyd, że choćeście tak Polocy jak my, jednak tak scyrze i tak serdecnie tego wojska polskigo witać nie możecie

Partykuła

jednak partykuła

1. Używanŏ do ôznajmiyniŏ, że to, ô czym je mŏwa, niy zgŏdzŏ sie ze ôczekowaniami ôd ôsoby, co gŏdŏ.
   • 1964, Feliks Pluta, Dialekt głogówecki

   I prziszeł nieskoro, nie poradziōł ôtworzić, ale mu ôtwarło jednak.

   • 1934, Feliks Steuer, Dialekt sulkowski

   Ale Dzielōw i Rakōw już nie nŏleżōm do Baborowa ôd roku 1921. Ze Sulkowa jednak idōm i teraz tam do kojścieła.

synōnimy:

ale, atoli, jednakowōż, jednakōż, jednakże

Inksze jynzyki

• angelski: however
• czeski: nicméně
• francuski: néanmoins, toutefois, pourtant
• hiszpański: no obstante, sin embargo
• italijański: nondimeno, tuttavia, eppure, nonostante, ciononostante
• niymiecki: jedoch
• polski: jednak
• ruski: но, однако
• słowacki: jednako, napriek tomu, ničmenej
• ukrajiński: однак