kōncek

Etymologijŏ

Ôd kōns + -ek.

Wymŏwa

AS: [kȯ̃ncek]

Rzeczownik

kōncek rodzaj mynski rzeczowy

1. czyńść srogszyj całości
   • 1901, Lucjan Malinowski, Powieści ludu polskiego na Śląsku, cz. 2

   myśliwczyk tōm szablōm tak rozcinoł te głowy aż wszycko rozsiekoł i ônego całego a te zwiyrzynta te kōncki rozciepowały roznosiyły na bok aby sie to niy zrosło

   • Chop w kuchni

   Mołcie zymby, to i te wiynksze kōncki bajecie umieli pogryjś.

2. utwōr muzyczny
   • (potrzebny przikłŏd) patrz kōnsek, znaczynie 2.

ôdmiana:

pokŏżôdmiana: kōncek
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	kōncek	kōncki
dopołniŏcz	kōncka	kōnckōw
cylownik	kōnckowi	kōnckōm
biernik	kōncek	kōncki
nŏrzyndnik	kōnckym	kōnckami pz.: kōnckōma
miyjscownik	kōncku	kōnckach
wołŏcz	kōncku	kōncki

pokŏżuproszczōny zŏpis
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	kōncek	kōncki
dopołniŏcz	kōncka	kōnckōw
cylownik	kōnckowi	kōnckōm
biernik	kōncek	kōncki
nŏrzyndnik	kōnckym	kōnckami pz.: kōnckōma
miyjscownik	kōncku	kōnckach
wołŏcz	kōncku	kōncki

synōnimy:

1. elymynt, fragmynt, kōnsek, kōnszczek, tajla

Inksze jynzyki

• angelski: piece
• czeski: kousek, kus
• francuski: bout, morceau
• hiszpański: pedazo, trozo
• italijański: parte, pezzo
• niymiecki: Stück
• polski: kawałek
• ruski: кусок, часть
• słowacki: kus, kúsok
• ukrajiński: кавалок, шмат, шматок