kōnsek

Etymologijŏ

Ôd kōns + -ek.

Wymŏwa

AS: [kȯ̃nsek]

Rzeczownik

kōncek rodzaj mynski rzeczowy

1. czyńść srogszyj całości
   • 1901, Lucjan Malinowski, Powieści ludu polskiego na Śląsku, cz. 2

   Na tyn kōnsek chleba i zjydz go to ci sie pić nie bydzie chciało.

2. utwōr muzyczny
   • 1939, Stanisław Bąk, Teksty gwarowe z polskiego Śląska

   Jak przegrali jedyn kōnsek, to wszyjscy im suli samymi talarkami. Tak było za kożdym kōnskym.

ôdmiana:

pokŏżôdmiana: kōnsek
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	kōnsek	kōnski
dopołniŏcz	kōnska	kōnskōw
cylownik	kōnskowi	kōnskōm
biernik	kōnsek	kōnski
nŏrzyndnik	kōnskym	kōnskami pz.: kōnskōma
miyjscownik	kōnsku	kōnskach
wołŏcz	kōnsku	kōnski

pokŏżuproszczōny zŏpis
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	kōnsek	kōnski
dopołniŏcz	kōnska	kōnskōw
cylownik	kōnskowi	kōnskōm
biernik	kōnsek	kōnski
nŏrzyndnik	kōnskym	kōnskami pz.: kōnskōma
miyjscownik	kōnsku	kōnskach
wołŏcz	kōnsku	kōnski

synōnimy:

1. elymynt, fragmynt, kōncek, kōnszczek, tajla

Inksze jynzyki

• angelski: piece
• czeski: kousek, kus
• francuski: bout, morceau
• hiszpański: pedazo, trozo
• italijański: parte, pezzo
• niymiecki: Stück
• polski: kawałek
• ruski: кусок, часть
• słowacki: kus, kúsok
• ukrajiński: кавалок, шмат, шматок