kocur

Etymologijŏ

Ze prasłowiańskigo *koťerъ, ôd prasłowiańskigo *kotъ.

Wymŏwa

AS: [kocur]

Rzeczownik

kocur rodzaj mynski zwierzyncy

1. samiec kota
   • 2002, Bogdan Dzierżawa, Z Biegiem Rudy

   Mieli tyż łoni kocura kerymu Albin godali.

   • 1934, Feliks Steuer, Dialekt sulkowski

   Chned w każdim stawiyniu majōm koczkã abo kocura.

ôdmiana:

ôdmiana: kocur
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	kocur	kocury
dopołniŏcz	kocura	kocurōw
cylownik	kocurowi	kocurōm
biernik	kocura	kocury
nŏrzyndnik	kocurym	kocurami pz.: kocurōma
miyjscownik	kocurze	kocurach
wołŏcz	kocurze	kocury

uproszczōny zŏpis
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	kocur	kocury
dopołniŏcz	kocura	kocurōw
cylownik	kocurowi	kocurōm
biernik	kocura	kocury
nŏrzyndnik	kocurym	kocurami pz.: kocurōma
miyjscownik	kocurze	kocurach
wołŏcz	kocurze	kocury

synōnimy:

1. kot

antōnimy:

1. koczka, kotka

Frazeologijŏ

• chodzić jak kocur kole bryje
• chodzić jak kocur kole szpyrki
• chodzić jak kocur kole wrzawego mlyka
• chodzić jak kocur po bagnie
• dostać, co kocur zagrzeboł
• dziwać sie jak kocur na wyndzōnkã
• fałszywy jak kocur
• gōnić jak kocur kole ciepłego mlyka
• gōnić jak kocur z rozszczypcym
• kocur zdechnie
• siedzieć jak kocur w kermasz
• słuszny jak kocur w marcu
• słuszny jak kocur w kermasz

Inksze jynzyki

• angelski: tomcat
• czeski: kocour
• francuski: matou
• hiszpański: gato
• italijański: gatto
• niymiecki: Kater
• polski: kocur
• ruski: кот
• słowacki: kocúr
• ukrajiński: кіт