kocur

Ze SileSłownik
Idź do: nawigacyjŏ, szukej

Etymologijŏ

Ze prasłowiańskigo *koťerъ, ôd prasłowiańskigo *kotъ.

Wymŏwa

AS: [kocur]

Rzeczownik

kocur rodzaj mynski zwierzyncy

  1. samiec kota
    • 2002, Bogdan Dzierżawa, Z Biegiem Rudy
    Mieli tyż łoni kocura kerymu Albin godali.
    • 1934, Feliks Steuer, Dialekt sulkowski
    Chned w każdim stawiyniu majōm koczkã abo kocura.

ôdmiana:

ôdmiana: kocur
przipadek liczba pojedynczŏ liczba mnogŏ
mianownik kocur kocury
dopołniŏcz kocura kocurōw
cylownik kocurowi kocurōm
biernik kocura kocury
nŏrzyndnik kocurym kocurami
pz.: kocurōma
miyjscownik kocurze kocurach
wołŏcz kocurze kocury
uproszczōny zŏpis
przipadek liczba pojedynczŏ liczba mnogŏ
mianownik kocur kocury
dopołniŏcz kocura kocurōw
cylownik kocurowi kocurōm
biernik kocura kocury
nŏrzyndnik kocurym kocurami
pz.: kocurōma
miyjscownik kocurze kocurach
wołŏcz kocurze kocury

synōnimy:

  1. kot

antōnimy:

  1. koczka, kotka

Frazeologijŏ

Inksze jynzyki

  • angelski: tomcat
  • czeski: kocour
  • francuski: matou
  • hiszpański: gato
  • italijański: gatto
  • niymiecki: Kater
  • polski: kocur
  • ruski: кот
  • słowacki: kocúr
  • ukrajiński: кіт