kostka

Etymologijŏ

Ze prasłowiańskigo *kostъka.

Wymŏwa

AS: [kostka]

Rzeczownik

kostka rodzaj żyński

1. zdrobniynie ôd kość
2. mały przedmiot, co mo forma prostopadłościanu
   • 1984, Augustyn Halotta, Śląskie bery, bojki i opowiastki z dawnych lat

   [...] siwek przywitoł go z radosnym rżeniem, bo wiedzioł, że zaroz dostanie kostka cukru.

3. kość, co łōnczy stopa z nogōm
   • 2016, Bydzie lepij. Jednoaktówki po śląsku

   Wiela razy musiołech kości cofać, bo jednego na drugim chowali, abo po kostki we marasie sie toplać, bo woda wylazła.

ôdmiana:

pokŏżôdmiana: kostka
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	kostka	kostki
dopołniŏcz	kostki	kostek
cylownik	kostce	kostkōm
biernik	kostkã	kostki
nŏrzyndnik	kostkōm	kostkami pz.: kostkōma
miyjscownik	kostce	kostkach
wołŏcz	kostko	kostki

pokŏżuproszczōny zŏpis
przipadek	liczba pojedynczŏ	liczba mnogŏ
mianownik	kostka	kostki
dopołniŏcz	kostki	kostek
cylownik	kostce	kostkōm
biernik	kostka	kostki
nŏrzyndnik	kostkōm	kostkami pz.: kostkōma
miyjscownik	kostce	kostkach
wołŏcz	kostko	kostki

Inksze jynzyki

• angelski: small bone, cube, ankle
• czeski: kostka
• francuski: cube, morceau, cheville
• hiszpański: huesecillo, tobillo, cubito
• niymiecki: Plektrum, Würfel, Fessel
• polski: kostka
• ruski: косточка, кусок, лодыжка, медиатор, плектр, стоппер, щиколотка